Επειδή το λέει ένα διάταγμα: Ο εντεκάχρονος Jakob έπρεπε να περπατήσει σχεδόν δύο χιλιόμετρα σε έναν επαρχιακό δρόμο από το ερημικό του αγρόκτημα κοντά στο Dachau για να πάει στο σχολείο.
Οι νόμοι είναι για τους ανθρώπους, όχι το αντίθετο – ή έτσι θα πίστευε κανείς. Η περίπτωση του εντεκάχρονου Jakob εγείρει αμφιβολίες σχετικά με αυτό, ή τουλάχιστον σχετικά με τη γραφειοκρατία. Λόγω ενός βαυαρικού κανονισμού, το αγόρι πρέπει να πηγαίνει στο σχολείο με τα πόδια. Περπατά σχεδόν δύο χιλιόμετρα κατά μήκος ενός δαιδαλώδους επαρχιακού δρόμου. Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο.
Πολύ μεγάλος για το λεωφορείο
Όπως αναφέρει το BR, ο Jakob ζει με την οικογένειά του σε ένα αγρόκτημα έξω από το Dachau. Οι γονείς του έχουν ένα αγρόκτημα. Ο μικρότερος αδελφός του συνεχίζει να ταξιδεύει με λεωφορείο. Σταματά ακριβώς στο αγρόκτημα των γονιών του. Ο Jakob, ωστόσο, είναι πλέον αρκετά μεγάλος ώστε να πηγαίνει μόνος του στο σχολείο κατά μήκος του επαρχιακού δρόμου, σύμφωνα με την αρμόδια υπηρεσία.
Ο μαθητής της πέμπτης τάξης δεν δικαιούται πλέον
Το υπόβαθρο της ιδιότυπης ρύθμισης είναι ο βαυαρικός κανονισμός για τη σχολική μεταφορά (Schülerbeförderungsverordnung – SchBefV) του 1994, ο οποίος ορίζει ότι οι δήμοι είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν δωρεάν μεταφορά για τους μαθητές εάν η σχολική διαδρομή είναι μεγαλύτερη από δύο χιλιόμετρα για τα παιδιά του δημοτικού και μεγαλύτερη από τρία χιλιόμετρα για τα παιδιά της πέμπτης τάξης και άνω.
Η σχολική διαδρομή του Jakob έχει μήκος 1,9 χιλιόμετρα. Συνεπώς, δεν δικαιούται πλέον δωρεάν μεταφορά. Ο μικρότερος αδελφός του είναι ακόμη μαθητής δημοτικού, η διαδρομή του είναι πάνω από το όριο αξιολόγησης – του επιτρέπεται να χρησιμοποιεί το σχολικό λεωφορείο δωρεάν. Το λεωφορείο κάνει στάση ακριβώς στο αγρόκτημα των γονιών του.
Οι γονείς φοβούνται για τον γιο τους
Οι γονείς του Jakob δεν θέλησαν να αποδεχτούν την απόφαση του περιφερειακού γραφείου του Νταχάου. Επειδή φοβήθηκαν για τον γιο τους, κατέθεσαν ένσταση, σύμφωνα με πληροφορίες του t-online.
Το αποτέλεσμα ήταν η επιθεώρηση του δρόμου – μήνες μετά την καταγγελία, σημειωτέον. Ένας τροχονόμος και ο υπεύθυνος ασφάλειας της κυκλοφορίας του περιφερειακού γραφείου του Νταχάου περπάτησαν κατά μήκος του σχολικού δρόμου του Jakob νωρίς το πρωί.
“Για τους μαθητές του δημοτικού σχολείου, η διαδρομή είναι ιδιαίτερα δύσκολη (λόγω του μήκους των σχεδόν 2 χιλιομέτρων) και απαιτεί αυξημένη προσοχή και συνεχή συγκέντρωση (παρατηρώντας την κυκλοφορία και βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο αν χρειαστεί).
Από το 5ο έτος και μετά, είναι λογικό τα παιδιά να περπατούν αντίθετα προς την κατεύθυνση της κυκλοφορίας στο πλακόστρωτο.
Καθ’ όλη τη διάρκεια, υπάρχουν περαιτέρω δυνατότητες για την ανάληψη δράσης αποφυγής, έτσι ώστε να μην υπάρχει σύγκρουση με το σχετικά μικρό ποσό κυκλοφορίας οχημάτων”, το αποτέλεσμα καταγράφηκε σε πρωτόκολλο, σύμφωνα με την BR.
Επικίνδυνο, αλλά όχι αρκετά επικίνδυνο
Σύμφωνα με την έκθεση, ο επαρχιακός δρόμος είναι επικίνδυνος, αλλά όχι πολύ επικίνδυνος για έναν μαθητή της πέμπτης τάξης.
Βέβαια, η οικογένεια έχει ακόμα μια επιλογή για να εξασφαλίσει ότι ο Jakob δεν θα χρειαστεί να ακολουθήσει την επικίνδυνη διαδρομή προς το σχολείο, η οποία όμως συνεπάγεται έναν δικαιολογημένο κίνδυνο για παιδιά άνω μιας ορισμένης ηλικίας: μπορεί να πληρώσει. Και το κάνουν.
Μέχρι τώρα, ο Jakob δεν χρειαζόταν να περπατήσει μέχρι το σχολείο. Του επετράπη να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το σχολικό λεωφορείο. Για 100 ευρώ ανά σχολικό έτος.
Οι γονείς του δεν ενδιαφέρονται για τα χρήματα. Απλώς δεν καταλαβαίνουν γιατί αυτός ο δρόμος για το σχολείο κατά μήκος του επαρχιακού δρόμου δεν θεωρείται ιδιαίτερα επικίνδυνος ή δύσκολος. Επιθυμούν να αλλάξει κάτι, να αναθεωρηθεί ο κανονισμός και να προσαρμοστεί στην τρέχουσα κατάσταση.
