Η ετυμηγορία της εβδομάδας: Η ασφάλεια ακύρωσης ταξιδιού δεν ευθύνεται για το κόστος μιας πτήσης αντικατάστασης σε περίπτωση ακύρωσης μιας πτήσης που έχει κρατηθεί και σχετίζεται με την πανδημία.
Είναι η πανδημία μια φυσική καταστροφή;
Ένας άνδρας είχε αυτή τη γνώμη και ήθελε να μηνύσει την ταξιδιωτική του ασφαλιστική εταιρεία για την αντικατάσταση της πτήσης. Ο λόγος: Σύμφωνα με τους όρους ασφάλισης, ο ασφαλιστής θα κάλυπτε τα πρόσθετα έξοδα σε περίπτωση φυσικής καταστροφής στον προορισμό των διακοπών.
Σημαντικό ερώτημα: Είναι η πανδημία μια φυσική καταστροφή;
Στις 4 Μαρτίου 2020, ο ενάγων είχε κάνει κράτηση για ένα ταξίδι τριών εβδομάδων στη Σρι Λάνκα (7 έως 29 Μαρτίου 2020) για τον ίδιο και μία συνεπιβάτη του. Η αεροπορική εταιρεία ακύρωσε την πτήση επιστροφής στις 24 Μαρτίου 2020 λόγω ταξιδιωτικών περιορισμών που προκλήθηκαν από τον κορωνοϊό.
Ο ενάγων και η συνοδός του έκλεισαν στη συνέχεια νέες πτήσεις για Ζυρίχη και χρέωσαν στον ταξιδιωτικό ασφαλιστή τα έξοδα ύψους 3.610 ευρώ.
Το δικαστήριο του Μονάχου απέρριψε με απόφαση της 20ής Μαΐου 2021 την αγωγή κατά του ταξιδιωτικού ασφαλιστή για την καταβολή 3.610 ευρώ.
Η επιχειρηματολογία του ενάγοντος: Αφενός, είχε συνάψει ασφάλιση ακύρωσης ταξιδιού, η οποία περιλάμβανε και ασφάλιση διακοπής ταξιδιού, και αφετέρου, η πανδημία ήταν φυσική καταστροφή, οπότε ο ασφαλιστής έπρεπε να αναλάβει το πρόσθετο κόστος.
Το υψηλό κόστος για τις πτήσεις αντικατάστασης οφειλόταν στο γεγονός ότι αυτές ήταν η μόνη εναπομείνασα δυνατότητα επιστροφής – πριν από το κλείσιμο του τοπικού αεροδρομίου.
Η εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία, με τη σειρά της, ήταν της γνώμης ότι οι ασφαλισμένοι κίνδυνοι απαριθμούνται εξαντλητικά στους όρους ασφάλισης. Μια πανδημία δεν είχε αναφερθεί ως ασφαλιστικό γεγονός.
Δικαστήριο του Μονάχου: Η πανδημία δεν είναι φυσική καταστροφή
Ο αρμόδιος δικαστής του δικαστηρίου αποφάνθηκε υπέρ του ασφαλιστή: “Η πανδημία δεν αποτελεί τυπική φυσική καταστροφή λόγω της έλλειψης άμεσων φυσικών συνεπειών, της τοπικής εμφάνισης και του χρονικού περιορισμού. (…)
Οι επιπτώσεις στο περιβάλλον, ιδίως στη δημόσια ζωή, διαμεσολαβούνται από τα κυβερνητικά μέτρα προστασίας, τα οποία αποτελούν πράξεις πολιτικής διακριτικής ευχέρειας”.
Ωστόσο, οι επιπτώσεις που προκαλούνται από κυβερνητικά μέτρα δεν αποτελούν εννοιολογικά φυσική καταστροφή, καθώς μπορεί να ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό.
Η επιλογή των προστατευτικών μέτρων ακολουθεί διαφορετικές προσεγγίσεις παγκοσμίως. Οι κανόνες προστασίας αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου και προσαρμόζονται.
“Σε χώρες με αυστηρές αντιλήψεις προστασίας, ο αντίκτυπος στη δημόσια ζωή είναι πιο αισθητός από ό,τι σε χώρες που ακολουθούν λιγότερο αυστηρές προσεγγίσεις.
Ωστόσο, το χαρακτηριστικό μιας φυσικής καταστροφής είναι ότι θα έχει τον ίδιο αντίκτυπο σε οποιοδήποτε μέρος. (…)
Η πανδημία διαφέρει επίσης από μια φυσική καταστροφή όσον αφορά τη διάρκεια. Στην περίπτωση των τελευταίων, η πηγή κινδύνου υπάρχει συνήθως μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα λίγων εβδομάδων το πολύ”, δήλωσε ο αρμόδιος δικαστής.
“Δεν υφίσταται αξίωση αποζημίωσης”.
Ωστόσο, ο κίνδυνος που εγκυμονούσε ο κορωνοϊός υπήρχε ήδη για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και θα συνέχιζε να εγκυμονεί κίνδυνο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα λόγω της αποκεντρωμένης ανάπτυξής του: “Το αποτέλεσμα αυτό υποστηρίζεται επίσης από εκτιμήσεις περί ασφάλειας δικαίου”.
Ο φυσικά κυμαινόμενος αριθμός μολύνσεων και τα μέτρα προστασίας που προσαρμόζονται σε αυτές θέτουν το ερώτημα του βαθμού στον οποίο ξεπερνιέται το όριο για μια φυσική καταστροφή.
Πρόκειται για οριστική απόφαση του δικαστηρίου του Μονάχου της 20ής Μαΐου 2021 – αριθμός πρωτοκόλλου 275 C 23753/20.
