Τα στοιχεία που ήρθαν πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας, μετά την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, έκαναν για άλλη μια φορά ορατά τα συμπτώματα μιας βαριά άρρωστης κοινωνίας. Σε αυτή την περίπτωση ωστόσο, βγήκαν στην επιφάνεια νέες πτυχές του απάνθρωπου χαρακτήρα της.
Για όσους δε γνωρίζουν, η Ελληνίδα χρυσή ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας, κατήγγειλε ότι σε ηλικία 21 ετών έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από υψηλόβαθμο και ενεργό μέχρι σήμερα στέλεχος της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας.
Κάνοντας μια βόλτα στα κοινωνικά δίκτυα, εκτός από σχόλια συμπαράστασης προς το θύμα, συναντά κανείς ουκ ολίγες φορές, τις απόψεις εκείνες που ουδεμία έκπληξη προκαλούν, παρά μόνο αποτροπιασμό. Σχόλια του τύπου «καλά τώρα το θυμήθηκε;» ή «γιατί δε μίλησε τόσα χρόνια» ή (το αγαπημένο μου) «έκανε την καριέρα της ωραία και καλά, τώρα που είναι στην αφάνεια βγήκε να κάνει ντόρο».
Διαβάζοντάς τα, νομίζει κανείς ότι υπάρχει ένας άγραφος νόμος που καθορίζει αυστηρά το χρονικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο το θύμα θα πρέπει να μιλήσει δημόσια για ό,τι έχει υποστεί.
Μετά, το έγκλημα θα μουχλιάσει και δε θα μπορέσει να το καταναλώσει το ευαίσθητο στομάχι μας. Εν πάσει περιπτώσει, αν κάποιος εν έτει 2021 έχει ακόμα τέτοιου είδους απορίες, μια αναδρομή σε πρόσφατα τραγικά περιστατικά (Γιακουμάκης, Τοπαλούδη) θα του τις λύσουν μια και καλή.
Η μεγάλη έκπληξη ωστόσο, ήρθε αφότου το θύμα κατονόμασε το δράστη. Μαζί με το όνομά του έγινε γνωστή και η πολιτική του ταυτότητα. Γαία πυρί μιχθήτω…
Κατ‘αρχάς, προσποιηθήκαμε με επιτυχία για άλλη μια φορά τους ξαφνιασμένους.
Πέσαμε δήθεν από τα σύννεφα στο άκουσμα της είδησης ότι παράγοντας ενός πανελλήνιου αθλητικού σωματείου έχει πάρε δώσε με κάποια πολιτική παράταξη. Λες και έχει αυτό κάποια σημασία στην υπόθεση. Ή μήπως έχει;
Μα φυσικά και έχει. Από τη στιγμή που προστέθηκε ο παράγων «πολιτική» στην εξίσωση, το έγκλημα πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Δε θα είναι υπερβολή αν πούμε ότι ελάχιστοι πλέον ασχολούνται με την υπόθεση αυτή καθεαυτή, καθώς οι περισσότεροι το έριξαν στην πολιτική αντιπαράθεση.
Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο ως κοινωνία. Δε μας ενδιαφέρει πια η φύση ή το μέγεθος ενός εγκλήματος. Αυτό που μας καίει είναι να προσθέτουμε νερό στο μύλο της πολιτικής αντιπαλότητας, χρησιμοποιώντας ως επιχειρήματα ακόμα και θύματα βιασμού.
Δε μας ενδιαφέρει να καταπολεμήσουμε το όποιο έγκλημα, αλλά να δείξουμε ότι ο θύτης ανήκει στην αντίπαλη πολιτική παράταξη. Άραγε έχει πάτο το βαρέλι;
Για την υπόθεση της Σοφίας Μπεκατώρου έχει ήδη ξεκινήσει εισαγγελική έρευνα. Όποια και αν είναι η κατάληξη ένα είναι σίγουρο. Η κοινωνία μας απορρίπτει συνεχώς οποιαδήποτε δυνατότητα να κάνει έστω και ένα βήμα μπροστά.
Προσκολλημένη σε ανούσιες μικροπολιτικές συνήθειες, παραμένει βαριά άρρωστη αρνούμενη να δεχτεί οποιαδήποτε θεραπεία.
