Ο ελληνισμός του Μονάχου βυθίζεται σε έναν ατέρμονο κύκλο διχασμού και αντιπαράθεσης, εξαιτίας μιας μικρής αλλά επίμονης μειοψηφίας που κρατά δέσμιους τους Έλληνες της περιοχής, αντί να τους ενώνει υπό έναν κοινό στόχο…
Ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο γύρω από τις τρεις κοινότητες που (θα) υπάρχουν στο Μόναχο και ας δούμε πώς οι εξελίξεις, όσο τραγελαφικές κι αν είναι, καταδεικνύουν τη θλιβερή πραγματικότητα.
Α) Ελληνική Κοινότητα Μονάχου (ανενεργή σε λειτουργία, ενεργή στα χαρτιά)
Η παλιά και «θεσμική» κοινότητα του Μονάχου παραμένει ανενεργή, «φυλακισμένη» στα δεσμά του προέδρου κ. Ξενάκη. Το μόνο που φαίνεται να την χαρακτηρίζει πια είναι οι πολλαπλές κατηγορίες για τα χρέη της και η πλήρης αδιαφορία να ενημερώσει τα μέλη ή να προχωρήσει σε οποιαδήποτε ενέργεια διαφάνειας ή παραίτησης. Τη στιγμή που άλλες ελληνικές κοινότητες στον κόσμο αγωνίζονται να ενδυναμώσουν τη φωνή των αποδήμων, η συγκεκριμένη κοινότητα, αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν η εξουσία δεν συνοδεύεται από ευθύνη.
Β) “Επιτροπή Καταστατικού της υπό ίδρυσης Ελληνικής Κοινότητας Μονάχου”
Αυτή η επιτροπή δημιουργήθηκε πριν από λίγα χρόνια με έναν βασικό σκοπό: να εξετάσει αν η παλιά κοινότητα μπορεί να επαναλειτουργήσει ή αν πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα, σύγχρονη κοινότητα που θα εκφράζει καλύτερα τις ανάγκες των Ελλήνων του Μονάχου.
Η προσπάθεια, δυστυχώς, γρήγορα μετατράπηκε σε πεδίο προσωπικών φιλοδοξιών. Η επιτροπή αυτή κατέληξε να κυριαρχείται από άτομα που υποστήριζαν τη συγκεκριμένη κίνηση, όχι λόγω της κοινής ωφέλειας, αλλά για να διατηρήσουν τον έλεγχο και τις δικές τους ατζέντες.
Έτσι, η επιτροπή αυτή, αντί να λειτουργήσει ως φάρος ελπίδας για την ανασύσταση της κοινότητας, έγινε ένα ακόμα εργαλείο προσωπικής εξυπηρέτησης.
Γ) “Κοινότητα των Ελλήνων στο Μόναχο”
Η κατάσταση, όμως, πήρε μία ακόμα πιο κωμικοτραγική τροπή όταν, τους τελευταίους μήνες, κάποια από τα βασικά στελέχη της Επιτροπής Καταστατικού, μαζί με έναν «πίσω από τις κουρτίνες» καθοδηγητή, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια και να ιδρύσουν σε χρόνο ρεκόρ μια νέα κοινότητα: την “Κοινότητα των Ελλήνων στο Μόναχο”.
Η νέα αυτή κοινότητα, που γεννήθηκε μέσα από την «προδοσία» της επιτροπής, επιτείνει τη διχόνοια και συνεχίζει τις ίδιες πρακτικές του παρελθόντος.
Το αποκορύφωμα; Η νέα κοινότητα υποστηρίζεται από εθιμοτυπικούς συλλόγους, των οποίων ο ρόλος είναι, παραδοσιακά, η προαγωγή του πολιτισμού και της κουλτούρας του τόπου τους.
Ο ρόλος των εθιμοτυπικών συλλόγων: Γιατί δημιουργούν νέα κοινότητα;
- Τι δουλειά έχουν οι εθιμοτυπικοί σύλλογοι να εμπλέκονται στη δημιουργία μιας νέας κοινότητας, όταν η αποστολή τους είναι διαφορετική;
- Αν οι σύλλογοι αυτοί θέλουν να εκπροσωπήσουν τους Έλληνες συλλογικά, γιατί δεν το κάνουν μέσω του ιδρύματος “Παλλάδιον” που έχουν δημιουργήσει;
- Γιατί δεν ενώθηκαν με την ήδη υπάρχουσα προσπάθεια για να δημιουργηθεί κάτι πραγματικά ενωτικό για τον ελληνισμό του Μονάχου;
Μήπως η απόφαση πηγάζει από προσωπικές βλέψεις και έλλειψη σωστής κρίσης να αναλάβουν τον ρόλο που πραγματικά τους αρμόζει;
Παρελθόν, παρόν και μέλλον βυθισμένο στη διάσπαση
Η εικόνα που παρουσιάζεται στους Έλληνες του Μονάχου είναι αποκαρδιωτική. Ο ελληνισμός δεν βρίσκεται απλώς σε αδιέξοδο. Βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο χάσμα της διάσπασης και της αμοιβαίας εχθρότητας. Όποιος αποφασίσει να στηρίξει την κοινότητα Β, θα θεωρηθεί εχθρός της κοινότητας Γ, και το αντίστροφο. Η κάθε πλευρά, αντί να προάγει την ενότητα, δυναμιτίζει την κατάσταση και οδηγεί σε νέες διασπάσεις και συγκρούσεις.
Το μέλλον του ελληνισμού στο Μόναχο δεν ανήκει σε εκείνους που διαιρούν, αλλά σε εκείνους που θα μπορέσουν να ενώσουν. Η “παροικία” αυτή πρέπει να πάψει να ελέγχεται από μία μικρή κλίκα ατόμων που αδυνατεί να δει πέρα από τον μικρόκοσμο και τα συμφέροντα της. Είναι καιρός για ανανέωση, για ένα νέο ξεκίνημα με άτομα που δεν έχουν φθαρεί από τις αντιπαραθέσεις του παρελθόντος. Άτομα που μπορούν να επαναφέρουν την αξιοπιστία, την αλληλεγγύη και τον σεβασμό στον κοινοτικό βίο των Ελλήνων του Μονάχου.
Μπορεί η Επιτροπή Καταστατικού να φέρει την αλλαγή;
Αν η “Επιτροπή Καταστατικού της υπό ίδρυσης Ελληνικής Κοινότητας Μονάχου” θέλει πραγματικά να φέρει αλλαγή, θα πρέπει να αποβάλει τα βαρίδια του παρελθόντος, από άτομα που απέτυχαν σε όποιον σύλλογο πήγαν. Να πάψει να ζητιανεύει στήριξη για προώθηση των δράσεων της από άτομα που συνέβαλαν στη διάσπαση και να απομονώσει τους «δούρειους ίππους» που παραμένουν για να μεταφέρουν τις εξελίξεις και να ελέγχουν τις καταστάσεις.
Η επιτροπή πρέπει να κινηθεί προς την αληθινή ενότητα, με νέες δυνάμεις που θα φέρουν έναν αέρα ανανέωσης, μακριά από τις ίντριγκες και τα παιχνίδια εξουσίας του παρελθόντος. Μόνο έτσι θα υπάρξει πραγματική ανανέωση και προοπτική για τον ελληνισμό του Μονάχου.
Το μέχρι τώρα λυπηρό αποτέλεσμα
Δυστυχώς, όλοι οι εμπλεκόμενοι αδυνατούν να δουν τι πραγματικά θέλει ο ελληνισμός του Μονάχου και πόσο ανάγκη έχει μια ενωτική κίνηση που θα φέρει τους Έλληνες ένα βήμα μπροστά. Κάθε φορά τα ίδια λάθη, τα ίδια συμφέροντα, ποιος θα είναι πρόεδρος, ποιος θα αναρτήσει την είδηση, ποιοι επαγγελματίες θα επωφεληθούν.
Ίντριγκες, διχόνοιες, ανταγωνισμοί και ο ελληνισμός παραμένει βυθισμένος στην απραξία, χωρίς όραμα και χωρίς προοπτική.
