Στη διαμάχη σχετικά με την έξωση εναντίον του κινηματογράφου στο Sendlinger Tor ορίστηκε δικάσιμος – με ενδιαφέρουσες προτάσεις, αλλά χωρίς συμφωνία. Ο Gerhard Polt και ο Simon Verhoeven μιλούν.
Λίγο πριν από τη διαπραγμάτευση, οι διαχειριστές του κινηματογράφου έλαβαν ένα “χαιρετισμό”:
“Αγαπητέ κύριε Preßmar, θα με στενοχωρούσε ιδιαιτέρως αν ο κινηματογράφος σας έπρεπε να κλείσει μετά από 108 χρόνια.
Αυτήν τη στιγμή βιώνουμε οδυνηρά τις δραματικές συνέπειες του ιού όλοι μας και δύσκολα μπορούμε να εξαλειφθεί.
Είναι ένας ιός που ζει και ευδοκιμεί σε ιδιοκτήτες ακινήτων και αφήνει τα μαργαριτάρια της παλιάς πόλης του Μονάχου να πεθάνουν χωρίς την απαραίτητη εντατική φροντίδα! Ελπίζω να μπορέσει να σωθεί ο αγαπημένος μας κινηματογράφος!!! Gerhard Polt”.
Στη συνέχεια, η ημερομηνία εκδίκασης διαπραγματεύτηκε στο Περιφερειακό Δικαστήριο του Μονάχου, στο οποίο ο Fritz και ο γιος του Christoph Preßmar ήθελαν να αποτρέψουν τη δράση έξωσης για τον κινηματογράφο στο Sendlinger Tor.
Οι ιδιοκτήτες του ακινήτου θέλουν να βγάλουν περισσότερα χρήματα από το ακίνητο. Τη βάση για όλα αποτελεί η μίσθωση από το 1956.
Περιλαμβάνει μηνιαία μίσθωση 4.666,66 γερμανικών μάρκων, που αντιστοιχεί σε περίπου 2.300 ευρώ, με αποτέλεσμα ετήσια μίσθωση κάτω των 30.000 ευρώ.
Ο Fritz Preßmar δεν αμφισβητεί ότι το ποσό αυτό είναι πολύ χαμηλό. Αντίθετα, μια δεύτερη ρήτρα παίζει ρόλο εδώ, δηλαδή το άθροισμα είναι μόνο το ελάχιστο ενοίκιο.
Στην πραγματικότητα, το 14% των ετήσιων εσόδων του κινηματογράφου καταβάλλεται στους ιδιοκτήτες σπιτιού.
Οι ενάγοντες δεν εμφανίστηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία, έστειλαν μόνο τον δικηγόρο τους. Υπολόγισε ότι τα – αστεία – 4666,66 μάρκα, προσαρμοσμένα σύμφωνα με τον πληθωρισμό αντιστοιχούν σε περίπου 8.000 ευρώ και όχι 2.300 ευρώ.
Οι Preßmar δεν το αμφισβητούν αυτό και ως εκ τούτου είχαν προτείνει να τριπλασιάσουν την παλαιά ελάχιστη μίσθωση και να την αυξήσουν στο ακριβώς προσαρμοσμένο ποσό των 100.000 ευρώ το χρόνο.
Φυσικά, η χρονιά της πανδημίας έπαιξε επίσης ρόλο στην τροφοδότηση της διαφωνίας μίσθωσης που συνεχίζεται εδώ και οκτώ χρόνια.
Επειδή οι κινηματογράφοι έκλεισαν για μήνες, το μερίδιο 14 τοις εκατό των πωλήσεων έπεσε ξαφνικά κάτω από το ελάχιστο ενοίκιο του 1956, το οποίο δεν είχε συμβεί ποτέ πριν.
“Αντί να πληρώνουμε το ελάχιστο μηνιαίο ποσό των 2.300 ευρώ, πληρώσαμε εθελοντικά 5.000 ευρώ με κάθε νομική επιφύλαξη. Δεν θα απαιτούσαμε πλέον πίσω αυτήν την εθελοντική πρόσθετη πληρωμή εάν επιτευχθεί συμφωνία“, λέει ο Fritz Preßmar.
Δεδομένου ότι η ακροαματική διαδικασία έληξε χωρίς απόφαση ή συμφωνία, οι περαιτέρω διαπραγματεύσεις έχουν οριστεί για τις 16 Απριλίου.
Εάν δεν μπορέσει να επιτευχθεί συμφωνία έως τότε ή οι ιδιοκτήτες δεν ανταποκριθούν στην πρόταση της νέας ελάχιστης μίσθωσης ύψους 100.000 ευρώ, ο δικαστής υποσχέθηκε να αποφασίσει σχετικά με την έξωση.
Θα ανατεθεί έκθεση εμπειρογνωμόνων σχετικά με την αξία του ακινήτου
“Αλλά”, λέει ο Fritz Preßmar: “Προς το παρόν αυτό είναι δύσκολο, διότι οι τιμές των ακινήτων και των ενοικίων στα κέντρα της πόλης και στο Μόναχο αλλάζουν”.
Σε κάθε περίπτωση, οι Preßmar θέλουν να εξαντλήσουν όλα τα ένδικα μέσα για να διατηρήσουν τον κινηματογράφο στο Sendlinger Tor.
Κατά τη δικάσιμο στο δικαστήριο, οι άνθρωποι σχεδόν διώχθηκαν από την αίθουσα, επειδή ο αριθμός των θεατών σχεδόν ξεπέρασε το πεδίο εφαρμογής των μέτρων κατά του κορωνοϊού.
Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, διότι ο κινηματογράφος είναι ένα κομμάτι της παλιάς, παραδοσιακής κουλτούρας της πόλης του Μοναάχου, για τη διατήρηση της οποίας είχαν συγκεντρωθεί και υποβληθεί 10.000 υπογραφές στο κρατικό κοινοβούλιο την περασμένη Πέμπτη.
Και ο Simon Verhoeven δήλωσε:
“Ο κινηματογράφος στο Sendlinger Tor υπήρξε ένας από τους αγαπημένους μου κινηματογράφους από την παιδική μου ηλικία. Οι ζωγραφισμένες αφίσες του είναι γνωστές στην πόλη, η μοναδική αίσθηση, η ζεστασιά και η κομψότητά του μαρτυρούν μια αγάπη για τον πολιτισμό και τον κινηματογράφο που μόνο πολύ λίγα μέρη στην πόλη μας ενσωματώνουν. Αν αυτό το υπέροχο κομμάτι του Μονάχου εξαφανιστεί, θα είναι πολύ κρίμα και ντροπή για ολόκληρη την πόλη“.
