Και διαβάζοντας εφημερίδες, θλίψη με πιάνει.
Πόλεμοι φριχτοί και δυστυχία, παιδιά που πεινούν από των ανθρώπων την ανοησία.
Ο θάνατος ένα δρεπάνι που θερίζει τις ανθρώπινες ζωές σα στάχυα.
Άνθρωπου που κλαίνε, αναζητώντας αποφάγια και υπολείμματα τροφών.
Και μέσα στη θλίψη, σηκώνω τα μάτια μου ψηλά –άραγε να υπάρχει τίποτα που όλα να τα βλέπει , να υπάρχει κάτι αόρατο εκεί ψηλά που είναι αδύνατο τα ανθρώπινα μάτια να το δουν;
Και μέσα στην αγωνία μου, θέλω να ευχαριστήσω Εκείνον που σήμερα ξύπνησα το πρωί και είχα μία μέρα ηλιόλουστη να χαμογελάσω, να ζήσω.
Και μέσα από την ψυχή μου, βγαίνει ένα ευχαριστώ και ανεβαίνει ως τους ουρανούς… γιατί και σήμερα ,η ζωή μου σώθηκε..
Μαρία Σκαμπαρδώνη
