Η «δυνατή», κατά τ’ αλλα Γερμανία, φαίνεται να δείχνει μια αδύναμη αντιμετώπιση στο θέμα του κορωνοϊού που κατακλύζει όλες τις χώρες του κόσμου.

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις και τα μέτρα που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών, π.χ. Ιταλία, Αυστρία, Σλοβακία, και ζώντας στη Γερμανία συγκεκριμένα στο Μόναχο, η διαπίστωση είναι, ότι είτε οι Γερμανοί δεν έχουν αντιληφθεί πλήρως τη διάσταση της κατάστασης, είτε δεν θέλουν να “χαλάσουν τη ζαχαρένια τους” για μια γρίπη.

Στο εργασιακό περιβάλλον, η γραμμή που ακολουθείται είναι, ότι μέχρι να εμφανιστεί το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα εργαζόμενου, όλοι συνεχίζουν να πηγαίνουν κανονικά στη δουλειά.

Αυτή η παθητική αντιμετώπιση ισχύει και στον δικό μου κλάδο, τον εκπαιδευτικό. Όπου συναναστρεφόμαστε καθημερινά με παιδιά, τα οποία αφενός είναι απρόσεκτα σε ότι αφορά τους κανόνες υγιεινής και αφετέρου μπορούν να μεταφέρουν πιο εύκολα τον ιό, διότι σε αρκετές περιπτώσεις είναι ασυμπτωματικά, ήταν υποχρεωμένοι να πηγαίνουν κανονικά.

Στο δικό μας σχολείο η υπόνοια ότι ένα παιδί -ίσως- νοσεί μας οδήγησε στο να κλείσουμε για δύο μέρες. Την ίδια στιγμή ανακοινώθηκε και η απόφαση να κλείσουν μαζικά τα σχολεία στη Βαυαρία.

Παρά την απόφαση αυτή το σχολείο υποχρεώθηκε να δημιουργήσει ομάδα έκτακτης ανάγκης για φύλαξη παιδιών για γονείς που αδυνατούσαν λόγω δουλειάς.

Η λαμπρή αυτή ιδέα δεν πρόλαβε να υλοποιηθεί. Το βράδυ της Παρασκευής, ενημερωθήκαμε για το ότι ο άντρας μιας συναδέλφου βρέθηκε θετικός στον ιό και υπάρχει το ενδεχόμενο να νοσεί και η ίδια, καθώς δήλωνε αδιάθετη.

Μετά είχε σειρά ένα mail, στο οποίο αναφέρεται η υψηλή πιθανότητα η συνάδελφος να είναι θετική, γεγονός που καθιστούσε αυτόματα, παιδιά, προσωπικό, γονείς ή οποιονδήποτε άλλο παρέλαβε τα παιδιά και ήρθε σε επαφή με τη συνάδελφο, ύποπτο στο να είναι φορέας ή ακόμα και να νοσεί.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι εκείνη την εβδομάδα η συνάδελφος ήταν υπεύθυνη για το ποιος παραλαμβάνει τα παιδιά από τον χώρο υποδοχής του σχολείου…

Την περασμένη Πέμπτη ο φίλος μου, ήρθε αεροπορικώς στο Μόναχο. Το Σάββατο ξύπνησε με πυρετό 38.2 και μ’ έντονο βήχα, προσπαθούμε δύο μέρες να βρούμε γραμμή στο σχετικό “hot line” αλλά χωρίς επιτυχία.

Ακόμη δεν ξέρουμε τι έχει και δεν πάμε σε νοσοκομείο, καθώς η οδηγία είναι πως αν ο πυρετός δεν πάει πάνω από 38.5 να μην ενοχλήσουμε το σύστημα υγείας, ευτυχώς σήμερα έχει δέκατα.

Την Τρίτη μετά από έναν επίμονο βήχα και δέκατα, αποφάσισα να πάω στον γιατρό, ο οποίος μετά την εξέταση μου είπε πως πιθανότατα δεν είναι ο περίφημος COVID, αλλά καλό θα ήταν να μην πάω στο σχολείο. Κάλεσα λοιπόν την διευθύντρια του σχολείου προκειμένου να την ενημερώσω.

Η συζήτηση πραγματικά ήταν από άλλον κόσμο, δεν μπορούσε να αντιληφθεί γιατί θεωρούσα λογικό το να μείνω σπίτι και να μην πάω και έμεινα σοκαρισμένη για την ελαφρότητα τους..

Tα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από φίλους και μη, μαρτυρούν ότι τα εμπορικά κέντρα σφύζουν από ζωή, οι καφετέριες είναι γεμάτες και τα πάρκα είναι γεμάτα κόσμο που συμμετέχει στο Σαββατιάτικο υπαίθριο μάθημα yoga.

Μπορεί να γίνονται ανακοινώσεις για τα μέτρα και οι ειδήσεις να μιλάνε για τα θύματα σε Ιταλία, Ευρώπη και Κίνα, αλλά η ζωή του μέσου Γερμανού συνεχίζεται κανονικά.

Στον αντίποδα φίλοι Έλληνες και μη που ζούμε εδώ στο Μόναχο συζητάμε, μέσω διαδικτύου πια, πόσο ώριμα έδρασε και δρα η Ελλάδα.. Γίναμε το φρόνιμο παράδειγμα προς μίμηση για την “σοβαρή” Γερμανία.