Επρεπε να περάσουν 15 χρόνια για να δει ο πλανήτης την καγκελάριο να δακρύζει και να μοιάζει σχεδόν ηττημένη. «Σας ζητάω συγγνώμη από τα βάθη της καρδιάς μου. Αλλά να πεθαίνουν 590 άνθρωποι την ημέρα είναι ένα τίμημα που δεν μπορώ να το δεχτώ».
Η πανδημία του κορονοϊού ήταν η τελευταία μεγάλη δοκιμασία της «σιδηράς κυρίας» της Ευρώπης, η οποία απέδειξε ότι η ζωή δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο. Στο τέλος δεν κερδίζει πάντα η Γερμανία, αν και πάντα προσφέρει σπουδαίο θέαμα.
Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ανγκελα Μέρκελ από την πολιτική είναι ένα ιστορικό τέλος εποχής σε έναν κόσμο που αλλάζει και οι επιπτώσεις δύσκολα μπορούν τώρα να μετρηθούν.
Ακόμα και οι άσπονδοι εχθροί της παραδέχονται ότι είναι μία από τις τελευταίες μεγάλες ηγετικές μορφές της Ευρώπης και, κυρίως, ότι υπήρξε η συγκολλητική ουσία που κράτησε ενωμένη μια ήπειρο όταν όλα γύρω και εντός της κατέρρεαν.
Αν και πολλοί της προσάπτουν ότι δεν υπήρξε πολιτικός των μεγάλων οραμάτων, όπως ήταν ο Αντενάουερ ή ο μέντοράς της Χέλμουτ Κολ, όλοι όμως της αναγνωρίζουν τη γενναία στάση στο μεταναστευτικό, αλλά και ότι στη διάρκεια των τεσσάρων κυβερνητικών θητειών της αντιμετώπισε τέσσερις μεγάλες καταιγίδες -οικονομική κρίση, προσφυγικό, πανδημία, Brexit- και έναν τυφώνα, τον Ντόναλντ Τραμπ.
Η ΕΞΟΔΟΣ του τελευταίου από τον Λευκό Οίκο και η επιστροφή της λογικής με τους Μπάιντεν–Χάρις έβγαλαν από τα παγκόσμια στήθη έναν αναστεναγμό ανακούφισης, η δική της αποχώρηση όμως γεννά ανάμικτα συναισθήματα. Ειδικά εδώ κάτω, στον Νότο της ηπείρου, η Μέρκελ είναι η πολιτικός που λατρεύουμε να μισούμε με ή χωρίς τον Σόιμπλε στο πλάι της.
Στα μνημονιακά χρόνια εξέφρασε το πιο σκληρό, στα όρια του κυνικού, κομμάτι της Ευρώπης, όχι όμως απαραίτητα και το πιο άδικο. Οπως σταδιακά αποκαλύπτεται, έβαλε πλάτη στα δύσκολα και κράτησε την Ελλάδα -μαζί με τον Γιούνκερ– εντός του ευρώ.
Ενα από τα επιτεύγματά της είναι και το ότι κατάφερε να βρει δίαυλο επικοινωνίας με πέντε Ελληνες πρωθυπουργούς, κάτι όχι και τόσο εύκολο είναι η αλήθεια.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, βέβαια, είναι αν η απουσία της Μέρκελ από την κεντρική πολιτική σκηνή θα σημάνει και κάτι για την περίφημη «Leitkultur», δηλαδή την κυριαρχία της γερμανικής κουλτούρας στον κόσμο. Δεν είναι εύκολη η απάντηση.
Η Γερμανία ετοιμάζεται για επτά (!) εκλογικές αναμετρήσεις εντός του 2021. Σε 6 ομόσπονδα κρατίδια για την τοπική κυβέρνηση και, βέβαια, για τις εθνικές εκλογές τον Σεπτέμβριο.
Όπως γράφουν οι γερμανικές εφημερίδες, μία από τις κληρονομιές που αφήνει πίσω της η Μέρκελ είναι η αλλαγή του πολιτικού προφίλ του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU) και η μετατόπισή του προς το κέντρο. Η «Süddeutsche Zeitung» σημειώνει ότι η πορεία αυτή θα συνεχιστεί, καθώς «όπως στη Γαλλία το 2017 και στις ΗΠΑ το 2020, ισχύουν τα εξής και για τη Γερμανία: Σήμερα οι εκλογές κερδίζονται στο κέντρο, ειδικά όταν αυξάνεται η πόλωση».
Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ της Μέρκελ, πάντως, στο κόμμα και πιθανότατα και στην καγκελαρία, Αρμιν Λάσετ, μοιάζει, κατ’ αρχάς, βαρετός. Αλλά έτσι δεν νόμιζε ο πλανήτης και για την κόρη του πάστορα από το Ανατολικό Βερολίνο;
