Η κρίση του ιού δείχνει ότι η εργασία από το σπίτι λειτουργεί σε μεγάλη κλίμακα, αλλά δεν επωφελούνται όλοι από αυτήν. Όποιος κατασκευάζει αυτοκίνητα, οδηγεί το φορτηγό ή εργάζεται στη φύλαξη παιδιών, πρέπει επίσης να επωφεληθεί από αυτό.
Κάτι συμβαίνει στα γερμανικά γραφεία, γιατί σύντομα θα γίνουν λιγότερα. Καθοδηγούμενος από τους περιορισμούς επαφής και εξόδου της πανδημίας, ένας νέος τρόπος σκέψης λαμβάνει χώρα στις εταιρείες: Γιατί όλοι πρέπει πάντα να έρχονται στο γραφείο εάν μπορούν να εργαστούν εξίσου καλά από το σπίτι; Λειτουργεί, όπως έχει δείξει η κρίση.
Το πιο σημαντικό παράδειγμα αυτής της μαθησιακής διαδικασίας μέχρι στιγμής είναι η Siemens. Στο μέλλον, 140.000 εργαζόμενοι του Ομίλου Dax θα μπορούν να εργάζονται από το σπίτι τρεις ημέρες την εβδομάδα.
Και πιθανότατα δεν θα είναι οι μόνοι. Τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, κατασκευαστές αυτοκινήτων – σχεδόν κάθε εταιρεία έχει εμπειρία από τη νέα ελευθερία στην κρίση. Ακόμα και στο δημόσιο τομέα, κάτι αλλάζει.
Και με την πρώτη ματιά, αυτό ο αποχαιρετισμός της κουλτούρας της φυσικής παρουσίας έχει μόνο πλεονεκτήματα: οι υπάλληλοι δεν στέκονται πλέον σε πολυσύχναστα τρένα ή φραγμένους αυτοκινητόδρομους κάθε πρωί και βράδυ και έτσι κερδίζουν πολύτιμο ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους.
Οι εταιρείες γίνονται πιο ελκυστικές για νέους, ευέλικτους ειδικούς και δεν χρειάζεται πλέον να έχουν το δικό τους γραφείο για όλους, κάτι που εξοικονομεί κόστος ενοικίασης. Επιπλέον, πολλοί υπάλληλοι ήταν πιο παραγωγικοί στο σπίτι από ό, τι στο γραφείο τους τελευταίους μήνες.
Και η καθημερινή μετανάστευση ανθρώπων στις πόλεις όχι μόνο κοστίζει νεύρα, αλλά και μολύνει το περιβάλλον. Έτσι θα σωθεί ο προπανδημικός κόσμος της εργασίας από τον καναπέ; ΟΧΙ ακριβώς.
Η προοπτική μιας νέας πραγματικότητας στο γραφείο, γιορτάζεται ως ένα μεγάλο βήμα προς μεγαλύτερη ευελιξία και καλύτερη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος εφησυχασμού. Αλλά το αντίθετο. Διότι δεν επωφελούνται όλοι από τις ευλογίες του Home-Office.
Κατά κανόνα, μπορείτε να εργαστείτε από το σπίτι μόνο εάν εργάζεστε στον υπολογιστή. Όποιος βιδώνει στην αίθουσα του εργοστασίου, οδηγεί το φορτηγό, εργάζεται με ανθρώπους σε νοσοκομεία, κέντρα φύλαξης παιδιών, σχολεία ή διατηρεί ζωντανή την πόλη με λεωφορεία και σκουπίδια πρέπει να συνεχίσει να εργάζεται. Με φυσική παρουσία.
Όταν πρόκειται για το ερώτημα ποιος μπορεί να εργαστεί πού, υπάρχει ο κίνδυνος να ξεσπάσει μια ξεπερασμένη αντίφαση: οι εργαζόμενοι με λευκά πουκάμισα, οι καλύτερα αμειβόμενοι και οι προνομιούχοι. Κάτω εκεί, οι εργαζόμενοι με φόρμες που, δουλεύοντας, αναπτύσσουν οι ίδιοι τη φίρμα στην οποία ανήκουν, αλλά συχνά παίρνουν σχετικά λίγα μόνο σε αντάλλαγμα.
Βεβαίως, ένα νέο αυτοκίνητο δεν μπορεί να συναρμολογηθεί στο γκαράζ στο σπίτι και το παλιό δεν μπορεί να φροντιστεί στο υπόστεγο του κήπου. Πολλά επαγγέλματα απλά δεν μπορούν να ασκηθούν στο σπίτι. Πρέπει λοιπόν να υπάρξει κάποια άλλη αποζημίωση. Πολλά είναι πιθανά.
Για παράδειγμα, εάν μερικοί άνθρωποι εξοικονομούν πέντε ώρες μετακίνησης κατά μέσο όρο κάθε εβδομάδα στο γραφείο, άλλοι θα μπορούσαν να εργάζονται πέντε ώρες λιγότερο κάθε εβδομάδα ή να πληρώνονται πέντε ώρες περισσότερο, ανάλογα με την κατάσταση.
Στο μέλλον, αυτοί οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν επίσης να συνδυάσουν καλύτερα την εργασία και την οικογένεια, θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας και θα ενθάρρυνε την οικονομία. Θα ήταν επίσης πολύ θεμιτό, άλλωστε, αυτοί που δεν μπορούσαν να εργαστούν στο σπίτι τους να χειροκροτούνται ως ήρωες στην κρίση. Ωστόσο, μέχρι στιγμής, δεν έχουν αναγνωριστεί πολύ περισσότερο.
