Ανοχή μηδέν στον ισλαμικό φανατισμό φαίνεται να διακηρύττει ο Μακρόν ο οποίος περνάει στην αντεπίθεση υποστηρίζοντας με επίσημες ομιλίες του και με ειδικές νομικές παρεμβάσεις ότι δεν θα ανεχτεί άλλες αποσχιστικές τάσεις μέσα στην κοινωνία.
Την αρχή σήμανε η ομιλία που έδωσε στην κωμόπολη Μυρό όπου ο ίδιος έκανε, για πρώτη φορά, λόγο για το θρησκευτικό απομονωτισμό που βασίζεται στις αποσχιστικές τάσεις (séparatisme religieux) οι οποίες πια δείχνουν να συνιστούν σοβαρό πρόβλημα για τη γαλλική κοινωνία.
Στο πλευρό του προέδρου φαίνονται να στέκονται οι Γάλλοι οι οποίοι, αν και ανεκτικοί στην πλειονότητά τους με τη διαφορετικότητα, δεν μπορούν πλέον πια να δώσουν περιθώριο ώστε να υπάρξουν και άλλα φαινόμενα όπως η πρόσφατη δολοφονία του ατυχούς καθηγητή.
Ο Γάλλος πρόεδρος ανέλυσε το πλάνο του το οποίο θα κινηθεί σε πέντε άξονες με μέτρα πρόσληψης κατά της “ριζοσπαστικοποίησης” των νεαρών μουσουλμάνων και της πάταξης των αποσχιστικών τάσεων στην κοινωνία. Προχώρησε μάλιστα ήδη σε μαζικές απελάσεις ισλαμιστών αποφασίζοντας ταυτόχρονα το κλείσιμο των συλλόγων που υποτίθεται δραστηριοποιούνται κατά της ισλαμοφοβίας με την επιπλέον δραστηριοποίηση των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών.
Μάλιστα δείχνοντας ιδιαίτερη πυγμή ο Μακρόν δεν δίστασε να δώσει την άδεια ώστε κυβερνητικά κτήρια στη Γαλλία να φωτιστούν με τα ίδια σκίτσα του Charlie Hebdo που σατιρίζουν τον Μωάμεθ και έγιναν η αιτία για τον πρόσφατο αποκεφαλισμό του καθηγητή.
Η αρχή έγινε με τον φωτισμό κυβερνητικών κτηρίων στο Μονπελιέ που πολύ γρήγορα έκανε τον γύρο του διαδικτύου μέσα από τα social media και τις ιστοσελίδες-και αναμένεται να ακολουθήσουν και άλλα.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γάλλος πρόεδρος φρόντισε να εξουσιοδοτήσει τους δημάρχους και τους νομάρχες να πράξουν κατά το δοκούν όσον αφορά την προάσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και την πάταξη της ισλαμικής τρομοκρατίας δίνοντας τους το δικαίωμα να κλείνουν τις καντίνες όπου επιβάλλεται
“θρησκευτικό” μενού ή τα μέρη, όπως οι πισίνες, όπου οι γυναίκες μπορούσαν να τα επισκεφθούν σε προβλεπόμενα μόνο ωράρια. Η ανοχή μηδέν φαίνεται πλέον εμπράκτως σε κάθε γαλλική πόλη και σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου.
