Στην κουζίνα Korbinian στο Maxvorstadt, την πλουσιότερη συνοικία του Μονάχου, τρώνε καθημερινά 500 άτομα. Ποιος βρίσκεται πίσω από την κουζίνα συσσίτιου.
Φτώχεια στο Μόναχο: Ποιοι είναι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη;
“Πολλοί άστεγοι τρώνε μαζί μας, ηλικιωμένοι με μικρή σύνταξη, φοιτητές, αλλά πλέον και άνθρωποι που εργάζονται σε χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας: Καθαρίστριες, άνθρωποι της ασφάλειας ή διανομείς δεμάτων”.
Πολλοί ντρέπονται και παίρνουν το φαγητό στο σπίτι τους. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι από τη λεγόμενη “γραμμή εργασίας”. “Στέλνουν πολλά από τα χρήματά τους στις χώρες τους.
Η Marlies Brunner, διατροφολόγος, βοήθησε στη δημιουργία της κουζίνας Korbinian πριν από τρία χρόνια. Εκείνη την εποχή, στην αρχή της κρίσης της Κορόνας, είχε σχεδόν κατακλυστεί.
“Υπήρχε λοιπόν επείγουσα ανάγκη να δημιουργηθεί ένα κινητό συσσίτιο”. Εν τω μεταξύ, το φορτηγό με τα δωρεά τρόφιμα στέκεται στην πλατεία μπροστά από την Elisenstraße 5 από τη 1 μ.μ. έως τις 6 μ.μ. και παρέχει κατά μέσο όρο 500 γεύματα καθημερινά.
Χρηματοδότηση της κουζίνας συσσιτίου στο Maxvorstadt του Μονάχου: Από πού προέρχονται τα χρήματα;
Η πρωτοβουλία χρηματοδοτείται από ιδιωτικές δωρεές. Το φαγητό μαγειρεύεται στην κοινωνική επιχείρηση Weißer Rabe και συχνά επιχειρηματίες ή ιδιώτες προσφέρουν επίσης δωρεές τροφίμων, όπως κονσερβοποιημένα ραβιόλια ή σοκολάτες. “Όποιος θέλει μπορεί να έρθει εδώ – χωρίς έλεγχο πόρων”, λέει η Marlies Brunner.
Μπροστά από το φορτηγό φαγητού, κάτω από μια τέντα, κάθονται αρκετοί άνθρωποι και σερβίρουν. Ένας άνδρας γύρω στα 50 στέκεται λίγο πιο μακριά, αλλά γίνεται αμέσως αντιληπτός – λόγω του οχήματός του.
Είναι άστεγος εδώ και τρία χρόνια και έρχεται τακτικά στην κουζίνα του Korbinian. Ωστόσο, συνήθως γεμίζει τις φιάλες θερμός του μόνο με ζεστό τσάι και δεν τρώει τίποτα, επειδή είναι διαβητικός.
Η εργασία στο συσσίτιο απαιτεί ενέργεια
Ο Bernd ελπίζει ότι σύντομα θα υπάρχει δημόσια τουαλέτα κοντά στον πάγκο φαγητού. Αυτή θα ήταν και η επιθυμία της Brunner και της επιτροπής της περιοχής, η οποία έχει ήδη υποβάλει αντίστοιχη αίτηση στην πόλη.
Παρά τη δημοτική υποστήριξη στην αρχή της λειτουργίας της, η κουζίνα Korbinian δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς την εργασία πολυάριθμων εθελοντών. Ο γιος της Brunner βοηθάει επίσης αν και πρόσφατα παραλίγο να εγκαταλείψει.
Ο λόγος ήταν μια γυναίκα άνω των 80 ετών, στην οποία έπρεπε να αρνηθεί άλλο ένα γιαούρτι και η οποία στη συνέχεια είπε: “Ξέρετε, βοήθησα να χτιστεί το Μόναχο μετά τον πόλεμο και τώρα πρέπει να ζητιανεύω για ένα γιαούρτι”.
