Η πόλη του Μονάχου επιθυμεί την ένταξη του Ολυμπιακού Πάρκου στον κατάλογο της Unesco. Αλλά η διαδικασία είναι χρονοβόρα. Μπορεί να χρειαστούν δέκα χρόνια μέχρι να ληφθεί απόφαση.
Για τη μεγάλη επιτυχία χρειάζονται τολμηρά όνειρα – ο Günter Behnisch το γνώριζε αυτό. Το 1967, ο αρχιτέκτονας († 2010) κατασκεύασε ένα μοντέλο για την κατασκευή μιας στέγης από ξύλα και το νάιλον καλσόν της γυναίκας του, το οποίο πολλοί πίστευαν τότε ότι θα κατέρρεε με την πρώτη χιονόπτωση.
Ευτυχώς, ο Behnisch έπεισε την κριτική επιτροπή και του επιτράπηκε να κατασκευάσει τη στέγη 74.800 τετραγωνικών μέτρων, κάτω από την οποία διεξήχθησαν αργότερα οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Η πόλη θέλει να καταστήσει το Ολυμπιακό Πάρκο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς
Σήμερα, σχεδόν 50 χρόνια αργότερα, το γήπεδο, το πάρκο και τα συγκροτήματα κατοικιών που σχεδίασε τότε ο Behnisch με το γραφείο του είναι από τα πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα του Μονάχου.
Προκειμένου να διατηρηθούν μόνιμα, η πόλη επιθυμεί το Ολυμπιακό Πάρκο, που είναι ήδη διατηρητέο μνημείο, να γίνει επίσης μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.
Το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε σχετικά με αυτό πριν από περίπου τρία χρόνια. Τώρα, ωστόσο, η απόφαση σχετικά με το αν το Ολυμπιακό Πάρκο θα συμπεριληφθεί στον κατάλογο πλησιάζει.
Το φθινόπωρο, το υπουργικό συμβούλιο θα αποφασίσει σχετικά με την αίτηση
Αυτή την άνοιξη, ένα συμβούλιο εμπειρογνωμόνων από το Βαυαρικό Υπουργείο Επιστημών αξιολόγησε θετικά την υλοποίηση. Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, το υπουργικό συμβούλιο της Βαυαρίας θα αποφασίσει αν θα διαβιβάσει την αίτηση στη Διάσκεψη των Υπουργών Παιδείας και Πολιτισμού.
Στη συνέχεια, το Ολυμπιακό Πάρκο θα πρέπει να επικρατήσει έναντι προτάσεων από άλλα ομόσπονδα κρατίδια και στη συνέχεια έναντι υποψηφίων από το εξωτερικό. Και αυτό μπορεί να πάρει χρόνο: Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Icomos, ενός οργανισμού που συμβουλεύει την Unesco, αυτό θα μπορούσε να διαρκέσει δέκα χρόνια.
Το Μόναχο δεν θα είχε συγκεκριμένο πλεονέκτημα εάν το Ολυμπιακό Πάρκο γινόταν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Η αναγνώριση ενός φυσικού ή πολιτιστικού τόπου ως Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς δεν συνεπάγεται καμία οικονομική συνεισφορά από την Unesco. Αντίθετα, οι αρμόδιες κυβερνήσεις αναλαμβάνουν να εξασφαλίσουν μέτρα προστασίας και διατήρησης.
Μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς: Το Μόναχο δεν θα είχε πλεονέκτημα
Έτσι το θέλει η Γερμανική Επιτροπή της Unesco – και έτσι το περιέγραψε η δημοτική σύμβουλος για την πολεοδομία Elisabeth Merk σε συνέντευξη Τύπου τη Δευτέρα.
Πολλές πόλεις ελπίζουν σε περισσότερο τουρισμό. Στο Quedlinburg στη Σαξονία-Άνχαλτ, για παράδειγμα, ο αριθμός των διανυκτερεύσεων έχει αυξηθεί κατά χιλιάδες.
Το Μόναχο, ωστόσο, δεν θέλει να προσελκύσει ακόμη περισσότερους τουρίστες με την “ετικέτα”, λέει η Merk. Το θέμα είναι περισσότερο να πειστούν οι άνθρωποι – και να επιβεβαιωθεί “ότι αξίζει να διατηρηθεί το πάρκο ζωντανό”.
Μετά την Όπερα του Σίδνεϊ, το Ολυμπιακό Πάρκο θα είναι το νεότερο Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς
Το γεγονός ότι το Ολυμπιακό Πάρκο εξακολουθεί να σφύζει από ζωή σχεδόν 50 χρόνια μετά τους Αγώνες το καθιστά ένα ξεχωριστό μέρος: σύμφωνα με τη Marion Schöne, τη διευθύνουσα σύμβουλο του Ολυμπιακού Πάρκου, το 2019 πραγματοποιήθηκαν εκεί 400 εκδηλώσεις και επισκέφθηκαν το πάρκο τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι. “Θέλουμε να παραμείνουμε μια “ζωντανή κληρονομιά”, δηλαδή ένα ζωντανό μνημείο”, δήλωσε η Schöne.
Κατά συνέπεια, το Ολυμπιακό Πάρκο δεν πρόκειται να μετατραπεί σε υπαίθριο μουσείο. Ωστόσο, η ένταξη στον κατάλογο της Unesco σημαίνει υποχρέωση. Επειδή ο Icomos, ο συμβουλευτικός οργανισμός, ελέγχει τακτικά αν το Ολυμπιακό Πάρκο αξίζει τον τίτλο.
Μέχρι στιγμής, υπάρχουν 1.121 μνημεία σε 167 χώρες στον κατάλογο της Unesco. Αλλά μόνο αθλητικές εγκαταστάσεις από την αρχαιότητα. Μετά την Όπερα του Σίδνεϊ, το Ολυμπιακό Πάρκο θα είναι το νεότερο Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Το Ολυμπιακό Στάδιο εξακολουθεί να αποτελεί σύμβολο και σήμερα
Η πόλη θέλει επίσης να κερδίσει πόντους στην αίτησή της με την ιδέα από τους Αγώνες του ’72: Εκείνη την εποχή, οι κάτοικοι του Μονάχου ήθελαν να αναδείξουν αξίες όπως η δημοκρατία και ο κοσμοπολιτισμός – και να διαφοροποιηθούν σκόπιμα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος στο Βερολίνο το 1936.
Το γήπεδο – αν και μπορούσε να φιλοξενήσει 80.000 επισκέπτες – δεν είχε σκοπό να φαίνεται μνημειώδες, γι’ αυτό και χτίστηκε περίπου στη μέση της πλαγιάς του λόφου.
Αυτό ήταν επίσης επιτυχές λόγω της οροφής της σκηνής από πλεξιγκλάς. Είναι αρχιτεκτονικά πολύπλοκο, με 137.000 κόμβους να το συγκρατούν, αλλά μοιάζει φουτουριστικό, ευάερο και ελαφρύ και δίνει θέα στον γαλάζιο ουρανό – για να ονειρεύεται κανείς.
