Tέτοιες μέρες του Ιουνίου ήταν, πέντε χρόνια πριν. Το χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει μοιάζει με αιωνιότητα. Τότε η Εθνική μας ομάδα με οδηγό τον Φερνάντο Σάντος πραγματοποιούσε μία εξαιρετική πορεία στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Σήμερα, γίνεται έρμαιο στις ορέξεις ομάδων από το χαμηλότερο επίπεδο όπως η Αρμενία.

Μία Εθνική ομάδα που προκαλεί θλίψη. Από την μία ένας προπονητής που αδυνατεί να προετοιμάσει την ομάδα του για να αντιμετωπίσει ακόμα και έναν αδύναμο αντίπαλο όπως η Αρμενία και από την άλλη ένα σύνολο ποδοσφαιριστών χωρίς πάθος, χωρίς διάθεση να παλέψουν για το εθνόσημο. Και αν το Σάββατο η ποιότητα της Ιταλίας άφηνε περιθώρια για δικαιολογίες, ο αποψινός αντίπαλος δεν δίνει κανένα τέτοιο δικαίωμα.

Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε το παιχνίδι έδειξε από την αρχή πως θα εξελισσόταν πολύ άσχημα για την Εθνική μας ομάδα. Μόλις στο 20’ ο Καραπετιάν έφυγε στην πλάτη της ελληνικής άμυνας, πέρασε και τον Βλαχοδήμο και από πολύ δύσκολη γωνία πλάσαρε για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα.

Το γκολ αυτό όπως είναι λογικό έριξε ακόμα περισσότερο την ψυχολογία των διεθνών που μετά το ματς με την Ιταλία δεν βρισκόταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Οι φιλοξενούμενοι έδειχναν επικίνδυνοι σε κάθε αντεπίθεση και σε αυτήν του 33’ εκμεταλλεύτηκαν μία ακόμα στιγμή αδράνειας της ελληνικής άμυνας και με πολύ ωραία ενέργεια του Γκαζαριάν, έφτασαν στο 2-0.

Στο 55’ ο Κάρλος Ζέκα με τη βοήθεια και της τύχης αναπτέρωσε τις ελπίδες της ελληνικής ομάδας σκοράροντας από το ύψος της μεγάλης περιοχής και μειώνοντας σε 2-1. Παρ’ όλα αυτά, ούτε αυτό το γκολ ήταν ικανό να… ξυπνήσει την Εθνική με τους Αρμένιους να φτάνουν στο 74’ και σε τρίτο γκολ με τον Μπαρσεγκιάν, δίνοντας διαστάσεις θριάμβου στη νίκη τους. To μόνο που κατάφερε η Εθνική μας ήταν να μειώσει με τον Φορτούνη στο 87’.

Το 3-2 ήταν και το τελικό σκορ με την Ελλάδα πλέον να βρίσκεται από την τέταρτη κιόλας αγωνιστική με την πλάτη στον τοίχο σε ό,τι αφορά την πρόκριση. Το χειρότερο όμως είναι πως το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δείχνει να μην μπορεί με τίποτα να αφήσει πίσω του τις μαύρες μέρες…