Θάλασσα, φρέσκια σαρδέλα Καλλονής, ουζάκι, καλή παρέα και το κινητό στο χέρι.
Στρατήηη, έλα έλα, βγάλε μας μια φωτογραφία, έτσι να φαίνονται οι βάρκες, τα φώτα μέσα στο νερό και …άμα στο πλάνο παίρνεις και τον όμορφο απέναντι θα είσαι και ο πρώτος..
Αφήνει τα πιάτα το γκαρσόν στο διπλανό τραπέζι και δε χαλάει χατήρι κανενός. Περίμενε να δούμε είμαστε όμορφες, περίμενε, απαααααα χάλια μας έβγαλες χάλια, ξαναπάρε, από την άλλη πλευρά. Κάτσε τώρα, πιο αριστερά, πιο αριστερά.. πρόσεχεεεε θα πέσεις στην θάλασσα.
Και αφού πετύχουμε την κατάλληλη θέση και αφού το χταπόδι και το καλαμάρι σκηνοθετηθούν λαχταριστά πάνω στο τραπέζι κλικ αποθανατίστηκε και αυτό. Στρατήηη πες λίγο τον κωδικό του WiFi.
Τις καλοβλέπουμε, τις επεξεργαζόμαστε λίγο, βάζουμε ετικέτες και φωνάζαμε μέσα από το fb, καλέ δείτε μας τι όμορφες που είμαστε, τι μεζεδάκια ξεροψημένα τρώμε και δείτε και έναν όμορφο παραδίπλα, που σημασία δε μας δίνει!
Όταν επιτέλους πιάνουμε το μαχαιροπίρουνο, τα λαχταριστά έχουνε κρυώσει, το ούζο νέρωσε και η διπλανή κυρία μας ρωτάει, μήπως μπορείτε να μας βγάλετε μία φωτογραφία, να φαίνονται οι βάρκες, οι γαρίδες που τρώμε και οι αντικατοπτρισμοί αυτοί οι υπέροχοι που τρεμοπαίζουνε από το κύμα…
Σηκώνομαι να εξυπηρετήσω την συναδέλφισσα. Λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο αριστερά, εκεί, εκεί, κλικ …Αχ βγάλτε μας ακόμη δυο τρεις, για να διαλέξουμε, αααα τι ωραία θεέες είμαστε, θαύμα θαύμα.
Και η ιστορία συνεχίζεται σχεδόν σε όλες τις ταβέρνες της περιοχής. Τρώμε μηχανικά και κοιτάμε συνεχώς στα δίπλα μας, ποιος έκανε like, τι σχόλια έχουμε και με λαδωμένο χέρι απ΄την παστή σαρδέλα Καλλονής, απαντούμε μες στο χαμόγελο και στην χαρά και περνάει η ώρα και η κουβέντα που αρχίσαμε κάποια στιγμή, έμεινε μισή, δεν προκάμαμε, είχαμε τις κοινωνικές υποχρεώσεις μας μέσω κινητού.
Κοίταξα στα γύρω τραπέζια έτσι να δω αφηρημένα, μα τρόμαξα με αυτό που είδα. Πενταμελής οικογένεια, μαμά, μπαμπάς, γιαγιά κοτσανάτη και δύο έφηβοι, μ ένα κινητό στο χέρι όλοι. Τα φαγητά σερβιρισμένα, απείραχτα, οι ευωδιές από την γαριδομακαρονάδα ξεχύνονταν χωρίς καμία πρόκληση και η γιαγιά κάθε τόσο να ρωτάει τα εγγόνια, τώρα τι κάνω, πως ανεβάζω φωτογραφία, τώρα πως απαντάω και γιατί με βγάζει αυτό στα αγγλικά , τι με λέεεει, δε καταλαβαίνω, γιατί δεν είναι στα Ελληνικά, αχ αυτός ο Τσίπρας, εμάς δε μας σκέφτεται, ένα φασμπόκ μας έμεινε, πάει και η σύνταξη, ας τους τους πει να τα γράφουνε στα Ελληνικά να καταλαβαίνουμε και εμείς.
Μωρέλιμ κάτι με λέει πάλι, τι με λέει τι με λέει; Ο εγγονός ουδεμία σημασία δεν έδινε στις απορίες της κοτσανάτης γιαγιάς… εκατό φορές σου τα εξήγησα, τι να κάνω άλλο αφού δε καταλαβαίνεις. Γιωργάκη πως μιλάς έτσι στην γιαγιά σου, βοήθησέ την, έχω Μαρίες Δέσποινες Παναγιώτηδες, πρέπει να στείλω ευχές και λουλούδια, τι δε καταλαβαίνεις παιδί μου.
Απορημένη ρωτάει η γιαγιά, ε πως γίνεται μωρ κόρημ να στέλνεις λουλούδια μέσα απ αυτό το κουτί, πόσα θα πληρώσεις πια, άντε φτάνει, δες τα κολοκυθολούλουδα της Μαριγώς, εμ βέβαια αυτήν την βοηθάνε, οχι δες μμμμμ έβαλε και δυόσμο στο πιάτο για ντεκορατρίς μμμμ..
Κάποια στιγμή κατέφθασε γνωστός ποδοσφαιριστής, όλα τα μικρά περιμένανε στην ουρά για να βγούνε μία selfie μαζί του, το αυτόγραφο της εποχής είναι πια φωτογραφία με το είδωλο μαζί! Μπήκε στην ζωή μας, στο σπίτι μας, στο κρεβάτι μας, στην μοναξιά μας, στην κουζίνα μας, στη τουαλέτα, παντού.
Ένα κινητό μας εξουσιάζει, ένα κινητό αντικαθιστά, τις ανθρώπινες σχέσεις, το φλερτ, τον έρωτα, την συντροφιά!
Οι προσπάθειες για σχέση γίνεται από αγνώστους, η ακόμη χειρότερα από γνωστούς, από φίλο της παρέας…μ΄ αρέσεις το ξέρεις; Εμένα πάλι όχι το ξέρεις; μπρρρρ πάγωσα, τι συναίσθημα, τι καρδιοχτύπι παγερό.
Τα βιβλία αντικαταστάθηκαν, εκείνη η γλυκιά μυρουδιά που σου τρύπαγε την μύτη από τα βιβλιοπωλεία, σιγά σιγά εξανεμίζεται!
Κοιμόμαστε με το κινητό, ξυπνάμε με το κινητό, βουλώνει το αυτί από το κινητό, βουίζει, πονοκεφαλιάζει, αφαιρεί, ξενερώνει, ξεθωριάζει και εμείς εκεί, ποιοι μας έκαναν Like, πόσοι και γιατί δεν σχολιάζουν όλοι;
Τι θέλουμε να πούμε με τις αναρτήσεις μας, τι θέλουμε να δείξουμε με το μακιγιάζ, την selfie το ξεγύμνωμα της ψυχής, τι μας λείπει τι ζητάμε, τι κραυγάζουμε και τι προσδοκούμε.
Γιατί όλα αυτά τα ξεδιάντροπα στην φόρα; Ναρκισσισμός; Έλλειψη αγάπης, αυτοπεποίθησης, αυτογνωσίας, νεοπλουτισμού, τι στην ευχή ζητάμε..;
Να μας λυπηθούν, να μας ζηλέψουν, να μας θαυμάσουν, να μας φθονήσουν ακόμη; Που πάμε, τι τρώμε, τι μαγειρέψαμε, τι ψωνίσαμε, τι τραγούδια ακούμε, τι θέλουμε να πούμε με τα τραγούδια, μήπως ακόμη και να βρούμε σύντροφο;;
Όλα στην φόρα αγαπητή Πανδώρα και να οι διαγραφές αν κάτι μας προσβάλει και να οι παρεξηγήσεις και τα κουτσομπολιά…μα όλη την ώρα μέσα είσαι; Και εσύ πως το ξέρεις; Άντε ας δικαιολογήσω τα νέα παιδιά, γεννήθηκαν μέσα στην εποχή της τεχνολογίας, εμείς της κάποιας ηλικίας τι στο καλό φωτογραφιζόμαστε και ποστάρουμε τα χαμόγελα, τα μαγιό, τα ψάρια, τα σταφύλια της αυλής μας, τα έργα μας, τα κεφτεδάκια μας, την μιζαμπλί μας και το καινούριο χρώμα στο μαλλί!
Ένα γκουχ και αρχίζουν τα περαστικά, τα φιλάκια, οι καρδούλες, τα τριαντάφυλλα με στρας και οι πυγολαμπίδες …. Τώρα ντρέπομαι αλλά θα το πω , μ΄ αρέσουν όλα αυτά, μ΄αρέσει που έχω φίλους και με λένε καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, χρόνια πολλά, περαστικά, αχ και πως μ’ αρέσει εκείνο το τυπικό…να προσέχεις, μωρέ δε δείχνει λίγο αγάπη; Λίγη έννοια; Λίγη συντροφιά;
Κάτι μας λείπει κ είναι η μοναξιά στις σχέσεις των ανθρώπων, η έλλειψη αγάπης από μία φθαρμένη σχέση, ο φόβος των γηρατειών, η ανασφάλεια, η κρίση, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, τα σσσσσσσοκολατάκια της Ντόρας, η ομπρέλλλα που την φυσάει ο αγέρας και που να βρεθεί ένας άντρας να την παραχώσει γερά στην άμμο.
Μέτρον άριστον, τουλάχιστον, μέτρον άριστον σε όλα, ακόμη και στην αγάπη γιατί και αυτή προδίδει!!
Λέξεις: Ανθούλα Βαμβουρέλλη
