Πολλοί νέοι με σοβαρές ψυχικές ασθένειες περιμένουν μερικές φορές μήνες για θέσεις σε ψυχιατρικούς θαλάμους. Η πανδημία Corona οδήγησε σε επιδείνωση της κατάστασης. Αυτό προκύπτει από έρευνα που διεξήγαγε η Bayerischer Rundfunk.
Είναι Σεπτέμβριος και η 15χρονη μαθήτρια Γυμνασίου Jasmin (το όνομα άλλαξε από τους συντάκτες) δεν έχει πάει σχεδόν καθόλου στο σχολείο φέτος.
Ο λόγος: πάσχει από ήπια κατάθλιψη και μια σοβαρή αγχώδη διαταραχή – και τα δύο την έχουν καταστήσει αδύνατο να παρακολουθήσει το σχολείο για μήνες.
Στην αρχή υπήρχε μόνο ο φόβος της νέας ξένης γλώσσας
Η πάθηση της Jasmin ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια, στην αρχή σχεδόν ακίνδυνα και μόνο με δυσφορία. Τα γαλλικά της προκάλεσαν στομαχόπονο. Κάθε τόσο δεν πήγαινε στο σχολείο – και αυτό έκανε το φόβο της αμφισβήτησης μεγαλύτερο. Αλλά το κλείσιμο των σχολείων το 2020 και το 2021 την έβγαλε εντελώς εκτός πορείας.
Για επτά μήνες, η Jasmin ήταν σε ψυχιατρική πτέρυγα, σύμφωνα με τη διάγνωση. Η ομαδική θεραπεία βοήθησαν λίγο να γεφυρωθεί ο χρόνος. Αλλά η θεραπεία εξωτερικών ασθενών δεν είναι αρκετή. Η επανένταξη στο λύκειο του Μονάχου απέτυχε τρεις φορές μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, αναφέρουν μητέρα και κόρη.
Το γεγονός ότι η Jasmin δεν βοηθιέται οφείλεται σε μια δυσχέρεια στην κλινική φροντίδα των ψυχικά ασθενών εφήβων. Και αυτό οφείλεται στην πανδημία Corona: σύμφωνα με μελέτη της ασφαλιστικής εταιρείας υγείας DAK, περισσότερα παιδιά και έφηβοι στη Βαυαρία υποφέρουν από κατάθλιψη, άγχος και διατροφικές διαταραχές από την αρχή της πανδημίας. Η πανδημία έχει αυξήσει δραματικά την ανάγκη για θεραπεία, ιδίως μεταξύ των παιδιών και των νέων.
Μόναχο: Χρόνοι αναμονής έως και ένα έτος
Το LMU του Μονάχου είναι ένα παράδειγμα της έλλειψης στη Βαυαρία. Στην Κλινική Ψυχιατρικής Παιδιών και Εφήβων, όπου είναι επίσης εγγεγραμμένη η Jasmin, υπάρχουν σήμερα 250 παιδιά και έφηβοι στη λίστα αναμονής για προγραμματισμένη εισαγωγή.
Δεν είναι εύκολο για τους νεαρούς ασθενείς και τις οικογένειές τους να περάσουν τη θεραπεία σε μια κλινική – και μερικές φορές να μετακομίσουν από τα σπίτια τους για μήνες κάθε φορά. Ειδικά σε αυτό το πλαίσιο, λέει ο Wermuth, οι πολύμηνοι χρόνοι αναμονής δεν είναι δικαιολογημένοι.
Οι νέοι που δεν μπορούν πλέον να αντιμετωπίζονται ως εξωτερικοί ασθενείς και χρειάζονται επειγόντως φροντίδα όλο το εικοσιτετράωρο καταλήγουν σε ιατρεία που συχνά είναι υπερφορτωμένα με βαριά ασθενείς.
Στο Μόναχο-Νεουχάουζεν, η Gudrun Rogler-Franken διατηρεί το ιατρείο της ως ψυχίατρος. Και ειδικά από την Κορόνα, βλέπει νεαρούς ασθενείς τους οποίους θα προτιμούσε να στείλει κατευθείαν σε κλινική. Αλλά όταν τηλεφωνεί, οι γιατροί πολύ συχνά την απορρίπτουν.
Αυτό οδηγεί σε “οριακές καταστάσεις”, λέει η Rogler-Franken – όταν δηλαδή οι νέοι εκφράζουν αυτοκτονικές σκέψεις και παρ’ όλα αυτά δεν τοποθετεί αμέσως τους ασθενείς που διατρέχουν κίνδυνο σε μια κλινική, επειδή υπάρχουν πολύ λίγες θέσεις στους θαλάμους.
Η λύση: τα κρεβάτια τοποθετήθηκαν σε ένα διάδρομο. Άλλες κλινικές αναφέρουν παρόμοια πράγματα. Γίνεται επίσης λόγος για στρώματα στο πάτωμα, όταν φτάνουν ταυτόχρονα πάρα πολλοί νεαροί ασθενείς με οξύ κίνδυνο θανάτου.
