Ο πεζόδρομος εγκαινιάστηκε στις 30 Ιουνίου 1972 με 10.000 δωρεάν Brezen και 21 εκατόλιτρα δωρεάν μπύρας. Πάνω στην ώρα, οι κηπουροί είχαν τοποθετήσει σειρές με θάμνους, οι μπογιατζήδες είχαν φτιάξει τις προσόψεις, οι τεχνίτες είχαν τοποθετήσει τις τελευταίες πέτρες στον χώρο των 50.000 τετραγωνικών μέτρων, τον μεγαλύτερο πεζόδρομο στην Κεντρική Ευρώπη.
Ο πεζόδρομος του Μονάχου: Ο “διάδρομος” της πόλης
Με δαπάνη 13,5 εκατομμυρίων μάρκων, ο “διάδρομος” της πόλης, ο οποίος χρησίμευε μόνο ως διάδρομος ή, ακόμη νωρίτερα, ως τόπος διέλευσης, στολίστηκε ως “σαλόνι” από τους αρχιτέκτονες Bernhard Winkler και Siegfried Meschederu.
Η πόλη θέλει να προσφέρει περισσότερα από την απλή απαγόρευση των αυτοκινήτων
“Η παλιά πόλη θα πρέπει να δοθεί πίσω στους ανθρώπους”, εξήγησε ο Winkler, προσθέτοντας ότι η λειτουργία του κέντρου της πόλης θα πρέπει να είναι η διάθεση των πολιτών. Ο πολίτης δεν θέλει μόνο να ψωνίσει, αλλά και να κοιτάξει γύρω του, να χαλαρώσει, να συνομιλήσει ανενόχλητος ή ακόμη και “απλά να πιει κάτι”.
Χιλιάδες κάτοικοι του Μονάχου ήρθαν στην πόλη για τα εγκαίνια, την τελευταία επίσημη πράξη του δημάρχου Hans-Jochen Vogel.
Αστικός πολιτισμός
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι μελετητές δεν θέλησαν να απαγορεύσουν απλώς τα αυτοκίνητα και τα τραμ από τους εμπορικούς δρόμους, όπως έχει συμβεί σε άλλες πόλεις.
Αντίθετα, οι περιοχές που κερδίστηκαν με αυτόν τον τρόπο έπρεπε να εμπλουτιστούν με μια πληθώρα νέων κατασκευών που θα έκαναν το οικείο αστικό τοπίο, την παλιά αστική κουλτούρα όσο το δυνατόν πιο έντονα στον περιπατητή.
Ομοιόμορφος σχεδιασμός
Αυτό ξεκίνησε με την πλακόστρωση. Ένα ομοιόμορφο σύστημα ζωνών από φυσική και τεχνητή πέτρα, από μικρές πέτρες και ψηφιδωτό πλακόστρωτο αντιστοιχούσε σε μια πέργκολα 357 φωτιστικών.
Οι καρέκλες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα τραπέζια τοποθετήθηκαν σε οκτώ τετράγωνα. Επιπλέον, ορίστηκαν 18 υπαίθριοι χώροι μπαρ, ώστε περίπου 1.500 άτομα να μπορούν να φάνε και να πιουν εκεί. Επιπλέον, τρεις παιδικές χαρές προσκαλούσαν τα παιδιά για παιχνίδι.
Επιτρέπεται το πλύσιμο των ποδιών
Οκτώ σιντριβάνια στόλιζαν το κέντρο, τρία ήταν προσβάσιμα για το κοινό. Το πλύσιμο των ποδιών, ένα αρχαίο χριστιανικό έθιμο, επιτρεπόταν εκεί.
Το Γραφείο του Αρχιεπισκόπου είχε αντιρρήσεις για το σιντριβάνι μπροστά από τη Frauenkirche, επειδή θα μπορούσε να προσελκύσει υπόκοσμο και πόρνες. Ωστόσο, η επιτροπή πολεοδομικού σχεδιασμού απέρριψε τις αντιρρήσεις του γραφείου του αρχιεπισκόπου.
“Η Frauenkirche δεν είναι ένας καθεδρικός ναός, αλλά μια εκκλησία των πολιτών”, δήλωσε ο αρχιτέκτονας της πόλης Uli Zech. Ο φόβος των επιχειρηματιών ότι όχι μόνο τα αυτοκίνητα αλλά και οι αγοραστές θα μπορούσαν να μείνουν μακριά, εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα από τους καταστηματάρχες των γύρω δρόμων που ζήτησαν να επεκταθεί ο πεζόδρομος και σε αυτούς.
Τρεις ημέρες δωρεάν προαστιακός σιδηρόδρομος
Στην πραγματικότητα, οι σχεδιαστές εξέταζαν ήδη το ενδεχόμενο να κλείσουν ολόκληρο το κέντρο της πόλης για τα αυτοκίνητα και να κρατήσουν ανοιχτές μόνο τις στενές λωρίδες προς τους χώρους στάθμευσης.
Επί τέσσερις εβδομάδες, το S-Bahn, το οποίο άνοιξε σχεδόν ταυτόχρονα, μετακινούνταν κάθε τέσσερα λεπτά κάτω από τον νέο πεζόδρομο μεταξύ του κεντρικού σταθμού και του Ostbahnhof, τρεις ημέρες δωρεάν για τον πληθυσμό.
