Στην ιστοσελίδα της Die Welt δημοσιεύεται άρθρο γνώμης του Διευθυντή Σύνταξης της ε/φ Ulf Poschardt με τίτλο «Μικρή, τρεμάμενη Γερμανία» και υπότιτλο «Το να κρατιέσαι μακριά από τις ευθύνες και στη συνέχεια να κουνάς το δάκτυλο της ηθικής είναι κυνικό.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η Γερμανία δεν πρέπει να βιαστεί να καταδικάσει την Ελλάδα -και επιτέλους να ακολουθήσει μια εξωτερική πολιτική που να αξίζει το όνομα αυτό».

Το άρθρο αναφέρει:

Η εξωτερική πολιτική έχει καταστεί περιθωριακό πεδίο στη Γερμανία. Ο Υπουργός Εξωτερικών είναι περιθωριοποιημένος, η Καγκελάριος είναι περισσότερο ή λιγότερο υπεύθυνη, αλλά διατηρεί περιορισμένη φιλοδοξία και στις δημόσιες συζητήσεις συζητείται με ένταση μόνον η επιρροή της Γερμανίας στον κόσμο.

Η πλήρως αποτυχημένη ή ανύπαρκτη στρατηγική για τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, η μακροχρόνια έλλειψη ενδιαφέροντος για τη διαμάχη στη Συρία, η άγνοια για τη ρωσική επιθετικότητα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, η απειλητική κατάσταση στο Ισραήλ -όλα αυτά δεν εκπλήσσουν πλέον, διότι σχεδόν κανείς δεν αναμένει τίποτα από το Βερολίνο.

«Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρξουν άσχημες εικόνες», δήλωσε ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Sebastian Kurz στη WELT το 2016.

Με αυτό αναφερόταν στην ασφάλεια των συνόρων στην Ευρώπη. Ακριβώς αυτές οι άσχημες εικόνες είναι που προκαλούν επί του παρόντος την αγανάκτηση των πολιτικών που ειδικεύονται σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Οι ίδιοι πολιτικοί και τα ίδια κόμματα που επί χρόνια – και τώρα πλέον επί δεκαετίες -προκαλούν βλάβη στην εξωτερική πολιτική, δεν θέλουν να εξοπλίσουν την Bundeswehr, ονειρεύονται έναν αφελή πασιφισμό και αφήνουν ελεύθερο πεδίο σε δεσπότες και δικτάτορες, ουρλιάζουν όταν οι Έλληνες «βρωμίζουν τα χέρια τους» (και πάλι Kurz από το 2016), ενώ εμείς οι Γερμανοί, πάνω από όλα οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι, μαζεύουμε το χειροκρότημα των «αξιοπρεπών».

Την ίδια ώρα οι Έλληνες έχουν απλώς μείνει μόνοι τους και «πληρώνουν τα σπασμένα» για το ότι το Δουβλίνο δεν λειτουργεί. Και ενώ όλοι προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν σε μια λύση, δεν το έπραξαν.

Υπάρχει κάτι κυνικό στις ηθικές εκκλήσεις, κάτι υπολογιστικό και αυτάρεσκο, όταν κατά τα λοιπά απομακρύνεται κανείς από τις απαιτήσεις της παγκόσμιας πολιτικής.

Η μικρή, τρεμάμενη Γερμανία φυγοπονεί ενάντια στο στόχο του 2% στο ΝΑΤΟ, φωνάζει «Αμερικάνοι, πηγαίντε σπίτι σας» και μετά εξοργίζεται όταν οι αμερικανοί φίλοι δεν έχουν πλέον διάθεση να καθαρίσουν την κόπρο των Ευρωπαίων στις αυλές τους.

Η απώλεια των Βρετανών με το Brexit ήταν επίσης συνέπεια της πολιτικής της Μέρκελ για τους πρόσφυγες το 2015, όπως και το ρήγμα εντός της Ευρώπης.

Εάν βιαστούμε πάλι να καταδικάσουμε τους Έλληνες και κινδυνεύσει εκ νέου η εσωτερική ειρήνη, όχι μόνο στη χώρα αλλά σε ολόκληρη την ήπειρο, όλοι οι συμμετέχοντες οφείλουν να γνωρίζουν τι θα έχουν προκαλέσει.

Οι Πράσινοι έχουν προπαντός επωφεληθεί από τη διαίρεση της κοινωνίας. Έχουν μία εκλογική πελατεία που ικανοποιείται από την «επίδειξη της προσήλωσης στις αρχές του κόμματος», τους φόρους για την πολιτική για τους πρόσφυγες μπορούν ευχαρίστως να τους πληρώνουν οι ψηφοφόροι των Χριστιανοδημοκρατών και του FDP.

Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι. Λείπει η σοβαρότητα. Η σύνεση στην εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να μεταβιβαστεί σε λαμπρά μυαλά, όπως ο Wolfgang Ischinger.

Χρειάζεται αλλαγή κατεύθυνσης στη γερμανική εξωτερική πολιτική. Στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, στις αφελείς ΜΚΟ και στους υπεύθυνους πολίτες.