Ταξίδι στη χώρα του λυκίσκου
Οι λάτρεις μπύρας αυτού του πλανήτη θα έπρεπε στην πρόποση τους να μνημονεύουν το Hallertau κι αυτό γιατί το ήπιο λοφώδες τοπίο στη μέση της Βαυαρίας είναι η μεγαλύτερη περιοχή καλλιέργειας λυκίσκου στον κόσμο.
Ο λυκίσκος είναι αυτός που προσφέρει το ευχάριστο πικρό άρωμα, τον όμορφο αφρό και τη μοναδική γεύση της μπύρας.
Εδώ και ενάμιση περίπου αιώνα, στη λοφώδη περιοχή μεταξύ Kelheim και Freising, Ingolstadt και Landshut, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον λυκίσκο.
Το Hallertau, δεν είναι μόνο το κέντρο της γερμανικής βιομηχανίας λυκίσκου, αλλά και η μεγαλύτερη περιοχή καλλιέργειας λυκίσκου στον κόσμο, σε περίπου 2400 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Σε περισσότερες από 120 χώρες σε όλο τον κόσμο, τα ζυθοποιεία βασίζονται στην πρώτη ύλη της Βαυαρίας, η όποια για το λόγο αυτό συχνά αποκαλείται και “πράσινος χρυσός”.
Παλαιότερα, ο λυκίσκος δεν χρησιμοποιούνταν μόνο για τη ζύμωση μπύρας, αλλά και ως φαρμακευτικό φυτό. Αναφέρεται ότι για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε στη διαδικασία της ζύμωσης κατά το Μεσαίωνα.
Με το Νόμο της Βαυαρίας για την Καθαρότητα το 1516, η μπύρα μπορεί να παρασκευάζεται μόνο με νερό, κριθάρι και λυκίσκο. Αυτή η αυστηρή ρύθμιση εξακολουθεί να ισχύει μέχρι και σήμερα – και έχει κάνει τη βαυαρική μπύρα διάσημη σε όλο τον κόσμο για την εξαιρετική της ποιότητα.
Η καλλιέργεια του λυκίσκου έχει διαμορφώσει το τοπίο καθώς και την ταυτότητα και τον πολιτισμό των κατοίκων. Η καλλιέργεια του λυκίσκου ήταν και εξακολουθεί να είναι απαιτητική καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.
Παρ’ όλη την ένταξη αγροτικών μηχανημάτων σε πολλά στάδια της παραγωγής , ένα μεγάλο τμήμα εξακολουθεί να απαιτεί χρονοβόρα χειρωνακτική εργασία. Χαρακτηριστικά λέγεται : “Ο λυκίσκος θέλει να βλέπει το αφεντικό του κάθε μέρα“.
Η περίοδος συλλογής του λυκίσκου ξεκινά περί τα μέσα Αυγούστου και διαρκεί μέχρι τις αρχές του Σεπτεμβρίου. Παλαιότερα και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του εξήντα που η συλλογή γινόταν αποκλειστικά χειρωνακτικά, στην περιοχή συνέρρεαν εργάτες και κυρίως εργάτριες μαζί με τα παιδιά τους από όλες τις περιοχές της Βαυαρίας ως εποχιακοί εργάτες .
Τους παρέχονταν στέγη και φαγητό από τους γαιοκτήμονες και φυσικά μεροκάματο για δουλειά από τις 6 το πρωί μέχρι τις 7 το βράδυ.
Αρχές Απριλίου ο λυκίσκος ξεπροβάλει από το έδαφος και μέσα σε δέκα εβδομάδες φτάνει σε ύψος από επτά έως οκτώ μέτρα. Κάποιες φορές αναπτύσσεται μέχρι και 30 εκατοστά μέσα σε μια. Κανένα άλλο φυτό δεν αναπτύσσεται ταχύτερα στον κόσμο.
Η συγκομιδή της σοδειάς σηματοδοτούσε την έναρξη των πανηγυριών, των γνωστών Volksfest, που κάθε βδομάδα μέχρι και σήμερα λαμβάνουν στην περιοχή.
[su_youtube url=”https://youtu.be/eK-BMYZyKrI”]
