Οι άνθρωποι…
Όταν έχουν να πάρουν, είναι πάντα εκεί
Κατάμαυρα κοράκια ανοίγουν στην αγάπη, πληγή
-Η αγάπη είναι πάντα εκεί-
Θλιβερά μόνη. Ανέλπιδα μοναχική
Ντυμένη στα μαύρα, στα λευκά και στα μωβ
προσπαθεί να γλυκάνει για λίγο το παρόν
Μα,
οι άνθρωποι…
Την αγγίζουν, την πονάνε,
την γδύνουν και μετά ειρωνικά την κοιτάνε
Κι ύστερα απλά σε κάδους ανακύκλωσης την πετάνε
Μένουν μόνοι. Με μαχαίρια ακονισμένα
να χαρακώνουν την άδεια τους ύπαρξη, με μάτια σπασμένα
και με συναισθήματα κατακρεουργημένα…
Γυρεύοντας, ξανά και ξανα… την αγάπη
σε τόπους που οι μοναξιές ενώνονται
που οι νύχτες αυτομαστιγώνονται
ενώ έχουν την αγάπη στα πόδια τους, στρωμένη,
ταπεινή, ταπεινωμένη
Κόσμοι που δεν διορθώνονται
όσο κι αν η αγάπη τόλμησε να χαθεί μέσα σε αυτούς.
Γιατί
οι άνθρωποι…
δεν αντέχουν την αγάπη…
την βιάζουν και απλά γυρνάνε, την πλάτη.
Στήλη: Οι Πολεμιστές του Φωτός
©Ελένη Βασιλείου-Αστερόσκονη
Λογοτέχνης-Ζωγράφος
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι bavariagr.de
