Γνωστό φαινόμενο στην ιστορία της φιλοσοφίας είναι η εκτίμηση μεγάλων προσωπικοτήτων του γερμανικού πνεύματος για τον ελληνικό πολιτισμό. Κεντρική φιγούρα αυτής της τάσης στο γερμανικό χώρο υπήρξε ο μέγας ελληνολάτρης Φιλόσοφος και Κλασικός Φιλόλογος Φρειδερίκος Νίτσε. Ο ίδιος πίστευε ότι η Ελληνική ιδέα, όταν αυτή άγγιζε κορυφαίες εκφράσεις κατά τη διάρκεια της Ιστορίας, ήταν μοναδική.

Στο πρώτο του δημοσιευθέν βιβλίο Die Geburt der Tragödie [ Η Γέννηση της Τραγωδίας. 1872] αφιερώνει στην αρχή του 15^ου κεφαλαίου έναν εκτενή έπαινο για το πρωτοφανές κι ανεπανάληπτο μεγαλείο του ελληνικού στοιχείου. Αξίζει λοιπόν να επιμείνει κανείς και να διαβάσει τα λόγια αυτού του μεγάλου Γερμανού:

,, Σχεδόν κάθε ιστορική φάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού προσπάθησε με μεγάλη δυσαρέσκεια να απελευθερωθεί από το μεγαλείο των Ελλήνων, γιατί ενώπιον αυτών τα δικά τους αυθεντικά επιτεύγματα φαντάζουν σαν κακόγουστες απομιμήσεις.

Έτσι, μια επαναλαμβανόμενη οργή ξέσπασε εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του αλαζονικού και μικρού έθνους που είχε το θάρρος και το θράσος να ονομάσει βαρβαρικό ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφος του. […]

Δυστυχώς, κανείς από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μία και καλή να απαλλαγούμε από αυτούς.

Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να αναταράξουν την εκθαμβωτική ομορφιά τους.

Και έτσι νιώθει κανείς ντροπή και δέος προς τους Έλληνες. Βέβαια, εμφανίζεται αραιά και πού αυτός που θα αποδεχθεί την αλήθεια και θα υποστηρίξει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού.

Και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επακόλουθων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα προς τον γκρεμό, τον οποίο οι Έλληνες ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα.’’

*Η μετάφραση είναι του γραφόντος.